Cartagena

Aangezien het levenstempo hier een stuk lager ligt, heb ik me maar aangepast, met als gevolg dat de blogupdates lange tijd op zich laten wachten. Eerlijk gezegd heb ik ook aanzienliik minder te vertellen dan vorig jaar, toen we overal en nergens waren en het ene mirakel na het andere aanschouwden. Nu is alles anders, het is nu echt hier leven, naar school gaan, veel mensen ontmoeten, zowel reizigers als lokale bevolking, vrij veel op stap, strand, trainen, steden verkennen en lekker eten.

Het is goed toeven hier in Cartagena, behoorlijk toeristisch wel en redelijk overpriced. De binnenstad is mooi, antiek, romantisch en niet al te best gerestaureerd (wat het net aantrekkelijk maakt). Er zijn vele bars, restaurantjes, terrassen, pleinen en clubs. In de toeristische clubs vind je vooral oude mannen met meiskes van in de 20. De afwisseling aldaar is duidelijk waar te nemen. Een drukke baan maar het betaalt goed (zegge ze). Voor ons reden genoeg om de ´lokale bevolking´-discotheken op te zoeken. In contact komen met de mensen is geen probleem. Aanwezig zijn is vaak al genoeg, vooral als je even stilstaat. Stilstaan in een dansgelegenheid wordt hier niet echt geaccepteerd. Dat is net zoiets als op een motor zitten in je garage en niet naar buiten rijden. Dansen kunnen we natuurlijk niet dus we doen maar net alsof. Na enkele uurtjes werden we verrast door een politie-inval. Een stuk of 30 agenten betraden de bar en begonnen willekeurig mensen te fouilleren en tassen te doorzoeken. Ze laten er hier geen gras over groeien. De veiligheid in het land is ook niet voor niets aanzienlijk toegenomen. Op zich redelijk intimiderend, maar drugtransport vanuit deze badplaats is nogal gemakkelijk en aantrekkelijk voor hen die het risico niet schuwen. Ook drugstoerisme is hier niet vreemd. Een gram cocaïne is hier net zo goedkoop als een fles water.

Dit was niet mijn enige politie-ervaring. Na een avondje huiswerk in de vorm van kletsen met een lokale schone, bracht ik haar per taxi naar de militaire school waar zij woont en werkt. Op de terugweg werden we (taxi chauffeur en ik) al snel aangehouden door twee agenten op motor.
Ik moest uitstappen, handen op het dak leggen, werd van top tot teen gefouilleerd, van al m´n
bezittingen ontdaan, al het briefgeld werd bekeken, het tasje van mijn camera, alle zakken, de
taxi werd doorzocht maar geen wapens, cocaïne of kernbommen te vinden. Lekker puh dus, of toch
niet. Nee dus, had m´n beurs niet bij me omdat ik voor de veiligheid geld los in meerdere zakken had verdeeld. En in mijn beurs zat mijn kopie paspoort. En hier vinden ze het niet leuk als je je niet kan legitimeren. haspetkjsltitleneneelsosoeuutt of zoiets was het commentaar van oom agent. Daar sta je dan met je Spaanscurcus. Ik heb me maar van de domme gehouden, de taxichauffeur heeft een goed woordje gedaan (en later een fooi gekregen uiteraard) en na een minachtend knikje mocht ik de tocht voortzetten. Mijn kleine zusje uit Australië heeft me inmiddels verlaten, met als gevolg dat ik haar kamer nu heb, met airco, 2 bedden, digitale tv (nooit gebruikt overigens) en privé badkamer.

Op een zonnige zondag (die zijn hier niet zeldzaam) nodigden Rody & Sandra Diaz (de gastouders) me uit voor een tripje Cartagena. Zowel het arme als het rijke gedeelte hebben we bezocht. Uiteraard maakt het arme deel de meeste indruk. Rody is sportleraar op een school voor arme kinders, en is bekend met de buitenwijken van Cartagena. Gezinnen van 6 tot 10 mensen leven in één´kamerige´ woningen. Als het regent, staat de boel meestal onder water. Bittere armoede is het, maar iedereen heeft muziek, eten, drank en een mobiele telefoon. De buitenwijken zijn groot, ik denk dat de verhouding 70-30 niet overdreven is, die 70% verdeeld in arm tot zeer arm. Kleine kinders beginnen met dansen voordat ze kunnen lopen. De muziek klinkt hier door de straten en alles wat niet beweegt ligt te maffen in een hangmat. Vooral de kleintjes is grappig om te zien. En kleintjes maken kunnen ze hier wel. Later bezochten we het strand in een dorpje dichtbij, hadden een prima lunch met verse vis en later waren we weer in ons luxe appartement in een van de betere wijken van Cartagena...

Op school volg ik tegenwoordig danslessen. Salsa, merenge en Vallenato (Colombiaanse musica).
Vooral salsa eigenlijk. De danslerares is zo gek als een deur. Heb 1x privéles gehad en ze slaat gewoon als je iets fout doet. Ja het wordt je hier op de harde manier bijgebracht. Voor mij is het net als Spaans leren, gemakkelijk is anders.

De kwaliteit van de Spaanslessen hier valt tegen. In mijn klas zit een Zwitserse vrouw die haar mond niet kan houden en slecht Spaans spreekt met een zwaar Zwitsers accent. De leraar is niet een van de actiefste (zeg maar gemiddeld actief voor colombiaanse kust-begrippen) en vult de les vooral met conversatie. Grammatica is te veel werk. Hopelijk is Medellin beter (eerlijk gezegd weet ik dat al want ik ben al een paar dagen in Medellin, maar omdat ik achter lig met bloggen doe ik net alsof het 1,5 week geleden is).

Het huiswerk in de avond bestaat vooral uit praten met de lokale bevolking. Dat valt niet mee want hier aan de kust doen ze hun uiterste best om van 3 woorden 1 woord te maken, vele letters weg te laten en allerlei woorden net even iets anders uit te spreken dan in het algemeen beschaafd Colombiaans. Op zich een goede training. Rody en Sandra thuis versta ik redelijk, maar de twee nichtjes spreken voor mij Timboektaans. En volgens hen spreek ik met een Chinees accent. Misschien spreken ze in Medellin duidelijker (reken maar van yes) maar daarover volgendekeer meer. Oja, en de carnaval in Barranquilla nog even tussendoor.

Gracias Adios

Paul