Medellín

Het wordt tijd om af te kikken van de hitte en het gefeest. Ik heb het wel even gehad in het noorden, het was mooi, maar ook genoeg. Eindelijk naar die stad waar ik zo'n hoge verwachtingen van heb.

Medellín ligt een kilometer of 600 van Barranquilla. Met de bus zou dat in een vlak land in zes uurtjes te doen moeten zijn. In een bergachtig land duurt dit echter 14 uur. 14 uur lang optrekken, remmen, bochtje links, bochtje rechts. Af en toe een stukje autoweg. Het was een ouderwets gezellige busrit (zie paulenraquel.reislogger.nl). Om vijf uur in de nacht kwamen we aan op ons verblijfsadres, een Medellinse familie bestaande uit twee zoons en een huismeid. Gelijk maar een douche genomen en naar bed. Twee uur later er weer uit, verzorgd ontbijtje genuttigd en naar school. Daar les gehad van een vroegere aardrijkskundelerares van 74 die niks van grammatica begreep en alleen maar kletste. Geen goed teken dacht ik, maar de rest van de tijd gelukkig privéles gehad van een kundige en bijzonder vriendelijke gast van 30.

Meer dan de helft van m’n reisje zit er inmiddels op. De noordkust inruilen voor ‘de stad van de eeuwige lente’ is een opluchting op gebied van risico tot uitdroging en taal. Constant een graadje of 24, afkoelend tot 20 in de nacht en ik versta mensen opeens weer! Ik dacht dat wordt nooit niks met mijn Spaans, maar het lag dus toch niet aan mij! (althans niet alleen aan mij… het blijft echt wel moeilijk). In het noorden blijken veel mensen van 3 woorden 1 woord te maken en verscheidene klinkers niet uit te spreken om in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk informatie te kunnen overbrengen. Op zich zeer efficiënt, maar voor een vreemde soms enigszins lastig te volgen. De uitspraak en de snelheid van een zin in Medellín zijn respectievelijk duidelijker en lager dan in Cartagena. Hier staat tegenover dat het werktempo en het aantal uren werk in een week een stuk hoger liggen dan in het noorden (breek de mensen hier de mond niet open..). Zes tot zeven dagen per week werken is hier niet uitzonderlijk. 45 tot 50 uur is normaal. De gemiddelde taxichauffeur werkt 12 uur per dag, 7 dagen per week. Twee dagen per maand vrij.

Welvaartsverschillen zijn ook hier duidelijk zichtbaar. Luxe segment appartementen in wijken als Poblado en Laureles steken schril af tegen buitenwijken en armere buurten rond het centrum, waar kindjes en volwassenen in vuilnisbakken zoeken naar een stukje cake en een overgebleven slokje fruitsap.

Medellín is een stad met twee en een half miljoen inwoners, een stijlvol centrum, levendige uitgaanswijken, uitgestrekt in een vallei, volledig omheind door bergen van 2.000 meter. Het klimaat is heerlijk, niet te warm, niet te koud en niet teveel regen. Het leven speelt zich binnen en buiten af, de mensen leven en laten leven. Alles lijkt in balans, behalve de welvaartsverschillen, die op hun beurt lijden tot zowel gematigde als gewelddadige criminaliteit. Ventjes van 11, 12, bieden je bij discotheken om 3 uur ’s nachts cocaïne aan, ondanks regelmatige politiecontroles.

Tien jaar geleden kon je je als toerist amper vertonen in Medellín. Als Colombiaan was het ook niet alles trouwens. De naweeën van het coca-tijdperk zijn tegenwoordig vervangen door een relatief veilige omgeving, vergelijkbaar met menige grote stad in de V.S. (relatief veilig zei ik he). Er is veel groen op straat (bij ons is dat blauw), hoewel ik dat groen ook liever vermijd. Het afgelopen decennium hebben diverse overheidsmaatregelen geleid tot enorme verbeteringen in de leefsituatie en veiligheid van de stad. Nog altijd produceert Colombia zo’n 80% van de cocaïne die wereldwijd verkrijgbaar is, nog altijd is moord geen vreemd verschijnsel en armoede verre van uitgebannen. Het toegenomen toerisme, opgebloeid bedrijfsleven en de relatief veilige leefomgeving hebben van Colombia echter een van Zuid-Amerika’s beste economieën gemaakt.

Het uitgaansleven hier is helemaal top. Restaurants, bars, musea, discotheken, levendige pleintjes en complete uitgaansgebieden zijn in overvloed te vinden. Twee weken Medellín was te kort om alles te ontdekken, maar we hebben zeker genoten van diverse latin-stijlen en ook progressive, minimal en techno op hoog niveau. De vrouwen in Medellín zijn niet bepaald de lelijkste op aarde, hoewel niet altijd puur natuur (wel vaak puur van karakter overigens). In iets welvarendere kringen is het niet de vraag óf, maar wanneer, bij wie en tegen welke prijs je je nieuwe voorkant hebt besteld. Eventueel in combinatie met rechttrekken snuitwerk, neusverkleining, wegnemen van capaciteit om te glimlachen, liposuctie en de oortjes wat meer in de windrichting zetten. Voor 500 euro per tiet ben je hier de vrouw. Plastictoerisme is hier dan ook behoorlijk populair. In sommige discotheken zijn de neptieten niet te tellen. De vrouwen tellen en dat vermenigvuldigen met twee scheelt een hoop werk, maar zelfs dan is het bijna niet te doen.

Buiten Medellín is het ook goed toeven. Charmante dorpjes, uitgestrekte wouden, bergen, beekjes, riviertjes en een uit de kluiten gewassen rots bieden interessante mogelijkheden tot dagtochtjes. Iets minder indrukwekkend dan de Iguazu watervallen, zoutvlakte in Bolivia of Machu Picchu, maar toch zeer de moeite waard. De gehele vakantie was indrukwekkend, heel anders dan vorig jaar, toen ik met Raquel een van ’s werelds mooiste plekken heb mogen bewonderen. Deze reis kon daar niet aan ruiken, maar op een ander gebied wel. Door langer op een plek te blijven kun je tot op zekere hoogte contacten opbouwen, kennis maken met de gewoonten en gedragingen van de mensen, veel verschillende mensen leren kennen, intensiever Spaans leren en op een wat meer relaxere wijze genieten van de vrijheid. Dit alles maakte deze reis een absoluut genot. Ik ben er ook niet aan toe om terug te keren naar het oude vertrouwde Limburg. (als ik dit schrijf ben ik er al en het blijkt te kloppen, ben er nog niet aan toe).

In ieder geval bedankt voor alle leuke reacties, sorry voor de saaie foto’s en tot snel iedereen.

Dikke abrazo,

Paul