Barranquilla

Voor het gemak doe ik alsof het drie weken geleden is. Toen was het nog verantwoord om deze blog te updaten.

Na 2,5 week serieus naar school te zijn geweest, werd het hoog tijd om eens op stap te gaan. De op een na grootste carnaval van Latijns-Amerika (na Schin op Geul) leek ons daarvoor behoorlijk geschikt. Om 4 uur zou de bus vanaf school vertrekken met alle feestpeople van school inclusief de serieuze directeur die later zo gek als een deur bleek te zijn. Twee deuntjes salsa en een slok rum transformeert stille henkies in beestachtige feestmachines.

Om 5 uur kwam de bus eens aankakken en drie uur later zaten we in ons hotel, wat later een ‘knocking place’ bleek te zijn. Ofwel een hotel dat ook voor een uur te huur is. Wat moet je nou met een uur? Kun je net ff douchen en tv kijken. Raar. In ieder geval, kleine zusje Clare was teruggekomen van Bogotá, onder enig protest van haar Colombiaanse vriend. Verder Hugo, een geadopteerde Colombiaanse Zweed (door Zweeds gezin geadopteerde Colombiaan, dus niet door Colombiaans gezin geadopteerde Zweed) en Simone, een niet al te actieve Italiaan, behalve als het om eten, feesten en vrouwen gaat. Allergisch voor trekkings en nooit zin om dingen op tijd te regelen. Maar wel fun. By the way, meisjes in Italië heten Simona, dus Simone is toch echt een jongensnaam.

De eerste avond moesten en zouden we naar een stadion gaan, waar de ene na de andere Colombiaanse beroemdheid optrad. Dat deden we dus en na een uur tussen de pubers te hebben doorgebracht hielden we het voor gezien. Dan maar rondhangen in de stad, op iedere hoek was muziek, mensen en dans.

Zaterdag was de dag van de grote optocht. Een plekje op een tribune kostte 40 of 50 euro, een weeksalaris voor menig Colombiaan. En voor ons ook teveel. Dus lekker wachten in de menigte in de brandende zon. Midden op de dag een graadje of 35 in de schaduw. De Colombianen lesten de dorst met rum en bier. Wij stonden daar verstandig met ons gatoradeje. Aangezien vooraan bij het hek het zicht op de optocht het beste was (duh), vonden enkele tienduizenden mensen het belangrijk om daar ook werkelijk te gaan staan. Op zich hadden we het al niet koud, maar dit deed de temperatuur toch nog een beetje stijgen. En na een uur of 2 kwamen de eerste optochtdeelnemers. Een flink gejuich kwam voort vanuit het publiek toen een hele wagen met een hele geluidsinstallatie voorbijkwam met 10 mensen die niet dansten. We dachten dat we het niet begrepen en eigenlijk vat ik hem nog steeds niet. Wij wachten op grote praalwagens met ofwel schaars geklede of wel sierlijk geklede dansende vrouwen. Grote wagens met muziek, mooi geklede dansgroepen, prinsen en prinsessen die vanalles en nog wat het publiek ingooiden. Maar al die pracht en praal bleef ons bespaard. Het was best onderhoudend, maar absoluut minder indrukwekkend dan we hadden verwacht. De optocht in Sittard is mooier.

Wat wel indrukwekkend was, zoals altijd, was het volk. Wat een enorm feestvolk, dansen en drinken van ’s morgens tot ’s avonds. Stilstaan wordt niet geaccepteerd, je wordt door velen gestimuleerd om mee te dansen. Een paar woorden Spaans en je wordt al ongeveer uitgenodigd op het paasdiner bij de familie. De openheid, behulpzaamheid, vriendelijkheid, warmte, gastvrijheid en optimisme van de mensen is wonderbaarlijk. Contact maken kost geen moeite, hoewel een cursus Spaans geen kwaad kan.

In de avond de vetste discotheek van de stad bezocht. Ook hier een groot dansfeest vol met onbetaalde professionals. Vrijwilligers zo te noemen. Een decennium salsales had ook geen kwaad gekund om hier een beetje mee te kunnen. Maar doen alsof helpt ook en al snel waren we gemixt met een groep Colombianen.

Dag erna bleken de tribunes bij de optocht niet uitverkocht te zijn en konden we voor een paar euro plaatsnemen. Helaas was de zondag minder indrukwekkend dan de zaterdag maar het vermaak was er niet minder om. ’s Avonds voor de afwisseling nog maar eens op stap en de dag erna met Simone en een flinke dosis slaaptekort vertrokken naar Medellín.